 |
| Μπίτσιν (τελείωσε)! «♫ Τα μάζεψα τα πράματα…» |
Σαράντα τρία χρόνια και βάλε μετά το πρώτο αυτοκόλλητο ένσημο του… άλμπουμ. Κοντά μισός αιώνας! Πού να σταθούν τόσοι καιροί και χρόνοι να ξαποστάσουν σ’ ένα... χαρτοκούτ(ι); Όσοι χωρέσουν… Τι ν’ αποθυμηθώ, τι να ξελησμονήσω ανήμερα Πρωταπριλιάς; Δέκα λογιών επαγγελματικές αρένες, εκατοντάδες συνάδελφοι και συνεργάτες, χιλιάδες μέρες εργασίας, αρίφνητες ώρες σκληρής ατομικής και συλλογικής προσπάθειας με «ρυθμισμένα» εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα, που εσχάτως —στο γκισέ για το μοιράδι— απέκτησαν… φτερά. Πανωλεθρίαμβος!
Τελευταία μέρα στη δουλειά! Στην ΑΝΚΟ. Στην κατά
τεκμήριο κορυφαία «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ» της χώρας! Στο δεύτερό μου σπίτι, που είχα τη
χαρά και την τιμή ν’ ανταμώσω και να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους —απ’
όλο το φάσμα της ιεραρχίας— για 34 και πλέον συναπτά χρόνια ζυμωμένα με όνειρα,
σχέδια, προσδοκίες... Χρόνια μεστά, χρόνια ανήσυχα γεμάτα από πολύτιμες
εμπειρίες, πολύχρωμες προκλήσεις, σύνθετα επιτεύγματα, χαρές, αλλά και αγωνίες,
πίκρες, δύσκολες στιγμές κάθε που… έβρεχε ζόρια. Χρόνια «χελιδόνια» μείζονος
προσπάθειας και δημιουργικής συνεργασίας με κατάθεση ψυχής που απέπνεε
δέσμευση, αφοσίωση, ενίοτε και ενθουσιασμό.
Η ως τα σήμερα, όμως, αεικίνητη κι αμείλικτη κλεψύδρα
του επαγγελματικού μου βίου εξαντλήθηκε· «…ἀπέσβετο δέ καί λάλον ὕδωρ»! Και
κάπου εδώ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ν' αριβάρει η αμήχανη ώρα τού «αντίο» και
τού οφειλόμενου δημόσιου «ευχαριστώ», ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού, αναγνώρισης
και συναδελφικής εκτίμησης. Ένα μικρό, λοιπόν, «αντίο» κι ένα τεράστιο από
καρδιάς «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» προς όλους τους αρωγούς και συνοδοιπόρους της κοινής
μας διαδρομής, για το αντικειμενικό νόημα και την υπεραξία που προσέδωσαν στην
επαγγελματική μου ζωή, και όχι μόνο. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν ίδιο.
Συντροφιά στα εύκολα και στα δύσκολα μοιραστήκαμε πολλά, μαλώσαμε, φιλιώσαμε,
δεθήκαμε, καθώς δίπλα - δίπλα νιώθαμε πιο ασφαλείς, πιο δυνατοί, πιο…
incredible. Τους ευχαριστώ θερμά όλους για όλα, ευχόμενος μετά παρρησίας ακόμη
καλύτερη συνέχεια και κάθε επιτυχία στο απαιτητικό τους έργο, για της κοινωνίας
το συλλογικό καλό και του πολύπαθου τόπου μας τα δίκαια.
Παραδίδοντας τη σκυτάλη της προσπάθειας στους
κατοπινούς συνεχιστές του εναργούς οράματος, κρατάω μονάχα τα καλά. Μα πάνω απ’
όλα τις προσωπικές μου φιλίες που καλλιεργήθηκαν στου χρόνου το σεργιάνι με
ανθρώπους που γνώρισα και θαύμασα για τη δουλειά τους, τα ιδιαίτερα χαρίσματά
τους και δη την καθημερινή τους συμπεριφορά —εντός κι εκτός εργασιακού
οικοσυστήματος. Τους είμαι ευγνώμων. Βαθιά ευγνώμων. Δεν θα αναφέρω,
ωστόσο, κανέναν ονομαστικά, γιατί δεν θα ’θελα ν’ αδικήσω κάποιον πάνω στη
φούρια της απόσυρσης για το μεγάλο της ζωής… απομεσήμερο. Άλλωστε, αυτοί
ξέρουν...
«Μία και… καμία» λοιπόν, σαν ψέματα και σαν...
πρελούδιο της αλήθειας! Με μια αγκαλιά στιγμές χαρμολύπης σκορπισμένες στην
αχλή των περασμένων, των τωρινών και των μελλούμενων. Ένας… μπαμπάτσ(ι)κος
ευδόκιμος κύκλος που χώρεσε τα πιότερα της ζωής μου χρόνια κλείνει φορτωμένος
θύμησες, για ν’ ανοίξει ο επόμενος. Ο νέος, αλλιώτικος ποιοτικός κύκλος, που
δεν θα είναι πλέον αυστηρά καθορισμένος και σχολαστικά χρονομετρημένος από
περιώνυμους «γκαουλάιτερς», «κοτζαμπάσηδες», «τζοχανταραίους»,
«μαναντζαραίους», «γουαναμπήδες» ή ἕτερους τινάς Καππαδόκες (εμφορούμενους από
«ανιδιοτελή» ζήλο) και θα προσφέρει αβίαστα περισσότερη ελευθερία, περισσότερη
ηρεμία, περισσότερη… ζωή!
Καλό μήνα και ραντεβού στα... τσιπουράδικα!
